Peter Harsma in Maleisië
•
Nieuwe indrukken
•
Gezien en gedaan: Pulau Perhentian Besar
•
Gezien en gedaan: Sabah / Kota Kinabalu
•
Gezien en gedaan: Sabah / Mount Kinabalu
•
Gezien en gedaan: Sabah / Sungai Kinabatangan
Route in Maleisie / Singapore: Kota Bharu - (taxi en boot) - Pulau Perhentian Besar - (boot en taxi en bus en taxi) - Tanah
Rata (Cameron Highlands) - (bus) - Kuala Lumpur - (vliegtuig) - Kota Kinabalu - (bus) - Mount Kinabalu NP - (taxi) - Poring
Hot Springs - (taxi en bus) - Sandakan - (taxi en bus en boot) - Sungai Kinabatangan - (boot en bus) - Sepilok - (bus)
- Kota Kinabalu - (vliegtuig en taxi) - Melaka - (bus) - Singapore.
Nieuwe indrukken |  |
De Maleisiers vormen een krappe meerderheid (53%) tegenover de Chinese (26%), Indiase (8%) en andere minderheden. Maar ze
lijken er alles aan te doen hun overwicht uit te bouwen. Soms letterlijk. Misschien was m'n objectieve blik vertroebeld
door de berichten vanuit Nederland, waar m'n familie en vrienden de ene baby na de andere ter wereld werpen, maar in
Maleisie lijkt iedere vrouw zwanger te zijn. Van haar 5e kind. Bovendien wegen de kinderen hier op hun 4e reeds meer dan
ik op m'n 23e. Ik begrijp dat Lord of the Rings populair is, maar om nou al je kinderen op Bilbo Balings te laten lijken.
Het zou er overigens veel mee te maken kunnen hebben dat de Amerikaanse investeerders hier al stevig hun voet tussen de
restaurant-deur hebben gezet. Vooral in Kuala Lumpur zit zelfs in de meest obscure achtersteeg nog een McDonalds. Met op
de hoek een Burger King. En daartussen Dunkin' Donuts. En TGI Fridays. Enzovoorts.
Samen met de restaurant-ketens geeft de overvloed aan westerse winkels je in Maleisie nauwelijks de indruk dat je je in een
Islamitisch land bevindt. Ik heb in de eerste paar hotel-kamers, voor het slapen gaan, nog menig uurtje naar een grote pijl
(met de naam Kiblat) op het plafond liggen staren, in de veronderstelling dat dit de weg naar de nooduitgang was. Ik wil
maar zeggen. Ter verdediging kan ik alleen aanvoeren dat in het eerste hotel de pijl naar het raam wees. Als je even afziet
van het feit dat we op de derde verdieping zaten en er geen ladder buiten het raam hing. Maar in Azie ontbreken wel meer
dingen. Het begon me pas te dagen in het tweede hotel, waar de pijl op een blinde muur gericht was. Het kon toch niet de
bedoeling zijn dat je in geval van nood een gat naar de buren moest hakken. Nee. Dan moest die pijl wel op Mekka gericht
zijn. Komt bij gebrek aan brandladders op hetzelfde neer. Bij brand: op je knieen en bidden dat de brandweer er op tijd bij
is.
Buiten Kuala Lumpur zijn de Islamitische signalen een stuk duidelijker. Met name in de provincies waar de in populariteit
groeiende Islamitische partij de leiding heeft dragen bijna alle Maleisische vrouwen een hoofddoek. Met daaronder een strak
t-shirt en een dermate strakke spijkerbroek dat zelfs Britney Spears zich zou hebben afgevraagd of het niet een maatje
groter kon.
De lange aanwezigheid van de Britten in Maleisie heeft onmiskenbaar z'n invloed op de nationale taal gehad. Veel woorden en
uitdrukkingen zijn direct te herleiden tot het engels. Alleen gaf de spelling me soms de indruk dat wellicht een
hardnekking in Melaka achtergebleven (en zeer invloedrijke) Nederlander de schrijfwijze in het Maleisisch op zich had
genomen. Taxi? Da's te moeilijk. Maken we Teksi van. Business? Dat wordt Bisnes. En creamer wordt natuurlijk krimer. Voor
de sceptici onder u: aiskrim (icecream) en telekomunikasi.
Het enige Nederlandse woord dat ik in Maleisie ben tegengekomen is "duit". Duit. De culturele bijdrage van 100 jaar
Nederlandse aanwezigheid in Maleisie.
In 1 van de meest Westerse landen die we in Azie hebben bezocht (ondanks de veelvuldig op radio en tv naar je hoofd
geworpen "Malaysia, truely Asia" - slogan, die je van het tegendeel lijkt te willen overtuigen), gaat de aandacht al bijna
automatisch meer uit naar het bossen- en beestenspul dan naar de Maleisiers zelf. En in dat geval zit je hier goed. Tenzij
je aan insectenfobie lijdt; in Maleisie komen ze in dezelfde maten als de Amerikaanse condooms: large, XL en jumbo. In
Nederland kunnen de bromvlieg en de bij nog gemakkelijk voor de macho's van het Hollandse keuken-territorium doorgaan.
Mietjes zijn het vergeleken met de groene, duimdikke vliegende kevers (waarvan de naam me is ontschoten) die in hun eentje,
bij een ongelukkige confrontatie, een stalen ventilator van een meter doorsnee kunnen laten klinken als het carillon van
een middelgrote Christelijke gemeente. In 1 restaurant gaf de aanvaring tussen deze vliegende onderzeeer en de ventilator
zo'n klap dat ik me even afvroeg of de kok de wok uit z'n vingers had laten glijden.
Ook zijn sommige insecten geweldig gecamoufleerd. Ben verscheidene keren met een groot vraagteken boven m'n hoofd langs een
kooi met een plant gelopen, voordat ik doorhad dat 1 van die blaadjes een bladinsect was. Met een vorm en kleur bijna
identiek aan de bladeren waar ie tussenhing. In Cameron Highlands moest Leyla me bijna met m'n neus in een terrarium duwen
voor ik de bladkikker kon onderscheiden van z'n omgeving. Ze zijn iets eenvoudiger te vinden tussen onze plaatjes van
Maleisie
[Klik hier]
 |
De BOH thee plantages in Cameron Highlands |
Gezien en gedaan: Pulau Perhentian Besar |  |
Pulau Perhentian Besar is de grootste van de 2 fraaie Perhentian eilanden voor de oostkust van het Maleisisch schiereiland.
Het is omgeven door een koraalrif, waardoor het water de eerste 50 meter van het strand niet verder dan je knieen komt. Bij
hoogtij. Bij laagtij kabbelt het net tegen je enkels. En ik heb tamelijk platte voeten en laaghangende enkels. Het lage
waterpeil, gecombineerd met de zeer voortvarend brandende zon, geeft de zee dicht langs de kust een temperatuur van dik
boven de 30 graden. Tsja. Dat is voor mij dus geen zeewater meer. Ben opgegroeid aan de Noordzeekust, waar je zelfs in
augustus nog een aanloop van 120 meter en het doorzettingsvermogen van een noordpoolreiziger nodig had om alleen al de
branding door te komen. En veel verder kwam je niet. Na 5 minuten werd je met ijspegels in je haar en een pielemuisje van
2 centimeter (1 centimeter minder dan normaal) door je ouders het water uitgehengeld en achter een windscherm gereanimeerd.
Kinderen die het langer uithielden zagen pinguins op ijsschotsen voorbij drijven of werden meegesleurd door potvissen. Nee,
dan Perhentian Besar. Daar kan je het water alleen laten afkoelen door in zee te pissen. Heeft iemand mij verteld.
Aan de rand van het koraalrif, waar het water aanzienlijk dieper en kouder is, bestond volgens mijn neef Frank de
mogelijkheid, als je maar lang genoeg rondsnorkelde, om schildpadden te zien. Nou had ik ondanks een snorkelsessie in
Thailand (waar ik met 45 Singaporese toeristen in het water lag) nog niet bijster veel vis of koraal waargenomen. Dat werd
hier dus ruimschoots goedgemaakt. Toen ik na een uur snorkelen (alleen in zee, 300 meter uit de kust) voor de eerste keer
in m'n leven een schildpad onder me door zag zwemmen begon ik bijna te gillen van opwinding (of te borrelen, gezien de
omstandigheden). Daarna bleef het nog zeker een uur opwindend door de 6 rif-haaien die me in die tijd voorbij zwommen. Had
graag weer even tussen die 45 Singaporesen gelegen.
Gezien en gedaan: Sabah / Kota Kinabalu |  |
In het prille planningsstadium van onze reis hadden Leyla en ik ooit eens bedacht, zonder eerst eens goed op de kaart te
kijken, de boot van West Maleisie naar Sabah (noordoost Borneo) te nemen. Dit bleek, bij nader inzien, 1 van de stomste
ideeen tot op heden. Met een stevig doorvliegende Airbus ben je al 1,5 uur bezig en die boot bestaat volgens mij niet eens.
Op het laatste moment dus een nachtvlucht naar Kota Kinabalu en een hotelkamer voor de eerste nacht geboekt. Bij aankomst
in nachtelijk Kota Kinabalu bleek de bedoelde buurt van ons hotel nog wel te bestaan, alleen waren (sinds de publicatie van
de laatste Lonely Planet; nooooit up to date) alle straatnamen gewijzigd. Na enig gepuzzel met de oude kaart vonden we de
straat, echter het hotel bleek te zijn verdwenen. Bovendien werd de telefoon niet meer opgenomen. Van ellende maar om 4 uur
's morgens ingecheckt in de enige tent in de buurt die nog open was en kamers per uur verhuurde. Ja, zo'n hotel. De
volgende dag vroeg uitgecheckt en verkast naar een betere kamer in de binnenstad. Nog even bijgeslapen en toen opgestaan
en drie kwartier gelopen naar Golden Resorts, het bureau, aan de rand van de stad, waar je je reservering voor de
beklimming van Mount Kinabalu kon betalen. Voor de deur van het kantoor vertelde iemand me dat Golden Resorts vorig jaar
naar de binnenstad was verplaatst. Naar een complex nog geen 100 meter van ons nieuwe hotel. Ik was klaar voor de
beklimming van Mount Kinabalu.
Gezien en gedaan: Sabah / Mount Kinabalu |  |
Als ik niet zo krap had gezeten was ik reeds bij de eerste aanblik van Mount Kinabalu uit m'n stoel in de bus gevallen.
Niet alleen steekt de 4100 hoge berg, de hoogste in Zuidoost Azie, ver uit boven het omringende regenwoud, maar de vele
scherpe piekn geven het tevens een silhouet dat meer van het decor uit een ouwe science fiction film wegheeft dan van een
iets te grote heuvel op Borneo. De geweldige rondgesleten kommen met grillige uitsteeksels aan weerszijden zijn het werk
van een langverdwenen gletsjer. Niet de erosievorm die je vandaag de dag, midden in de tropen, als eerste te binnen schiet.
Maar 16 jaar na m'n laatste college fysische geografie schieten me uberhaupt niet zo veel erosievormen meer te binnen.
 |
 |
Mount Kinabalu |
Mount Kinabalu |
De minderheid van de bezoekers aan Kinabalu NP die zich jaarlijks aan de beklimming wagen wordt sterk geadviseerd de 1e dag
naar 3300 meter te wandelen en de volgende morgen de laatste 800 meter, gedeeltelijk via touwen, naar de top te klauteren.
Om de zonsopgang (6.00 uur) mee te maken moest je zeker 3 uur van te voren vertrekken. Dat betekende opstaan om half drie.
Dit leek me wat overdreven. Als eigenwijze Nederlander zat ik dus 's morgens om half vier nog uitgebreid aan m'n gebakken
eieren met spek in een bijna geheel verlaten kantine. Twee Japanners hingen enigszins verslapen in een hoek en aan de bar
stond mijn gids tevreden te wachten. De overige 90 mensen die deze ochtend voor goud gingen waren tenminste een half uur
eerder vertrokken. In de eerste minuut van onze klim vroeg ik m'n gids, een professionele up hill hardloper, om een beetje
op m'n ademhaling te letten maar verder in een redelijk tempo twee passen voor me uit te lopen. Ik weet niet hoe ie het
gedaan heeft, maar 1 uur en 55 minuten later stond ik diep ontevreden als 5e op de top van Mount Kinabalu. Had ik dus nog
mooi een half uur langer in bed kunnen blijven liggen. Maar het werd allemaal meer dan goedgemaakt door het laatste half
uur van de klim, waarbij het kale gletsjerdal vlak voor de top in een blauw-achtig licht was gehuld en de pieken aan
weerszijden zwart afstaken tegen de nachtelijke hemel. Mooier dan de zonsopgang zelf.
 |
Zonsopgang op Mount Kinabalu (4100m) |
Gezien en gedaan: Sabah / Sungai Kinabatangan |  |
Kinabatangan is een rivier die door het hart van Sabah stroomt en aan beide oevers, in 1 van de laatste stukjes regenwoud,
habitat biedt aan de laatste oerwoud-bewoners. Meer dan 60% van het woud is gekapt door palmolie-geile plantageboeren
- mocht je nog iets met palmolie in je keuken of badkamerkastje hebben staan, flikker het in de vuilnisbak en zweer het
nooit meer te kopen. Verder stroomopwaarts dan menig ander kamp kan je bij Uncle Tan, voor weinig, op een schimmelmatras
met muskietennet onder drie planken en een golfplaat midden in de jungle slapen. Afgezien van de kikkerkoren die je
's nachts uit je slaap houden bieden de ochtend-, dag- en nachtsafari's op de Kinabatangan een geweldige mogelijkheid om
de vele vogels, reptielen en zoogdieren van dichtbij te bekijken. Vooral de nachtsafari's zijn spannend en een uitgelezen
kans om de infrarood-functie van je video-camera te testen. Om de dieren te spotten heb je naast je in de boot een gids
zitten met uitzonderlijk scherpe ogen. Terwijl jij de slaap om 6.00 uur 's morgens nog uit je wimpers wrijft hoor je hem
al "hornbill" zeggen en ergens in de verte naar de oever wijzen. Je volgt z'n vinger maar ziet slechts de vage contouren
van een boom. Of misschien zijn het twee bomen. Op 100 meter van de bewuste plek herhaalt de gids, enthousiast wijzend,
"hornbill, hornbill". Je kijkt achter je in de boot maar van de 5 andere onnozele blanken halen er vier de schouders op en
ligt er 1 (Leyla) nog te slapen. Dertig meter van de boom nemen mensen achter je foto's van de hele boom in de hoop thuis,
met hulp van familie en een getalenteerde buurman, die takke-vogel uit de foto te halen. Op 10 meter wijst Leyla (op tijd
wakker geworden) 'm voor je aan. En dan zie je 'm nog niet.
Gelukkig boden de 3 dagen ons voldoende bootsafari's om 20 keer zeiknat te regenen en kingfishers, hornbills, krokodillen
en zeer veel neusapen te zien. De neusaap, een lelijk kreng van jewelste, wordt hier Orang Belanda genoemd. Dit betekent
"Hollander". Dank je wel Maleisie.
 |
 |
Een kingfisher |
Een uil |
Het reisverslag en eventuele foto's op deze pagina zijn met uitdrukkelijke toestemming van de auteur(-s) overgenomen.
Bron: www.harsma.nl/Maleisie_NL.htm
Foto's: http://groups.msn.com/peterharsma/
Met dank aan Peter Harsma.
In deze categorie:
•
2013 Ton en Ria in Maleisië (deel 1)
•
2013 Ton en Ria in Maleisië (deel 2)
•
Een verslag gevormd door 11 e-mails
•
17 dagen fly-drive door Maleisië
•
17 dagen Kuala Lumpur, Penang en Langkawi
•
Duiken op Pulau Payar met Esther en Arno
•
Jenny in Maleisië
•
John en Pasca in Maleisië (deel 1)
•
John en Pasca in Maleisië (deel 2) Sabah
•
Kuala Lumpur, Penang en Langkawi
•
Linda en Ward + vrienden
•
Merdeka Dag in Kuala Lumpur
•
Pam en Ries op wereldreis (14 delen)
•
Trektocht door Maleisisch Borneo
•
De Maleisië vakantie van Wil en Hanneke (1) West Maleisië
•
De Maleisië vakantie van Wil en Hanneke (2) Sabah en Sarawak
•
Reisverslag van de Twee Reizigers